"Zwiastun śmierci", Sara Blædel

Autor: Sara Blædel

Tytuł oryginału: Dødsenglen

Seria: Louise Rick

Gatunek: thriller/ sensacja/ kryminał

Język oryginału: duński

Przekład: Iwona Zimnicka

Liczba stron: 344

Wymiary: 130 x 200mm

ISBN: 978-83-7961-066-2

Wydawca: Prószyński Media Sp. Z o.o.

Oprawa: miękka

Miejsce wydania: Warszawa

Ocena: 3/6

Rzadko czytuję typowe kryminały, zwłaszcza te modne ostatnio, napisane przez popularne skandynawskie pisarki i pisarzy. Poza niesamowitą, rewelacyjnie wręcz dopracowaną trylogią „Millennium” Stiega Larssona, mało która z tych przeczytanych powieści zrobiła na mnie większe wrażenie. Na ogół fabularne zagadki były mało zaskakujące, a ich rozwiązania pozostawiały według mnie wiele do życzenia, jak w przypadku, na przykład, „Piątej pory roku” Monsa Kallentofta. A najbardziej dziwi mnie fakt, iż książki te zyskują wysokie, pochlebne oceny, i w zasadzie nie wiem, dlaczego tak się dzieje. Czy to może ja zbyt wiele wymagam od współczesnego kryminału, nawykły do zaczytywania się niepowtarzalnymi powieściami Raymonda Chandlera z Philipem Marlowem w roli głównej, czy też może dzisiejsi czytelnicy kryminałów stawiają bardziej na klimat i  atmosferę niż na skomplikowanie fabuły i satysfakcjonujące zakończenie? Jakby jednak nie było, od czasu do czasu sięgam po wydawane obecnie kryminały, czekając, aż któryś zauroczy mnie czy to zagadką, czy postacią głównego bohatera, czy też po prostu stylem, w jakim został napisany.

Z poprzednimi pięcioma powieściami Sary Blædel, mieszkającej w Kopenhadze pisarki, nie miałem dotąd jeszcze do czynienia. „Zwiastun śmierci” jest kolejną odsłoną cyklu traktującego o przygodach asystent kryminalnej Louise Rick, jednak każdy z jego sześciu tomów można swobodnie czytać jako oddzielną całość.

Wszystko wskazuje na to, że żona Walthera Sachs-Smitha popełniła samobójstwo. Mężczyzna nie jest jednak w stanie uwierzyć, że jego małżonka była zdolna do tego tragicznego czynu, tym bardziej, że zdarzenie miało miejsce dokładnie wtedy, kiedy skradziono należącą do niego kopię Anioła śmierci, legendarnej witrażowej ikony, liczącej sobie blisko tysiąc lat i zdobiącej niegdyś świątynię Hagia Sophia, głównego kościoła cesarstwa bizantyjskiego.

Carl Emil Sachs-Smith i jego siostra Rebeka zaczynają poszukiwać oryginału ikony, gdyż wiedzą, że złodziej kopii szybko zorientuje się, iż w jego posiadaniu znajduje się wykonany na zlecenie falsyfikat. Co prawda rodzeństwem kierują zupełnie różne pobudki, jednak oboje walczą o odnalezienie dzieła sztuki równie zacięcie.

Do Louise Rick wydzwania pani Milling, starsza kobieta, której córka, Jeannette, zaginęła. Louise ma miękkie serce, chętnie pomaga zdruzgotanej matce w opróżnieniu mieszkania córki i stara się zwrócić uwagę policji na zastygłe z braku dowodów śledztwo, przez co sama angażuje się w sprawę zaginięcia Jeannette. Jakby tego było mało, jej przyjaciółka Camila opowiada jej o problemach Walthera Sachs-Smitha, z których ten zwierzył jej się przy okazji. Louise doprowadza do ponownego badania laboratoryjnego i okazuje się, że Walther miał rację: jego żona nie popełniła samobójstwa. Została zamordowana.

Tak wygląda oś fabularna „Zwiastuna śmierci”. Rozdziały książki są stosunkowo krótkie, czyta się ją szybko i bezboleśnie. Występuje tutaj także to charakterystyczne dla pisarzy skandynawskich zjawisko, czyli drobiazgowe przedstawianie życia prywatnego bohaterki książki, jej problemów osobistych, zmartwień dnia codziennego. Ukazanie Louise Rick i jej rodziny od strony prywatnej czyni tę bohaterkę bardziej ludzką, pozwala niektórym z czytelników bardziej się z nią utożsamić, z drugiej jednak strony odciąga nas od kryminalnej intrygi. Nie za bardzo, owszem, lecz mnie te rozdziały raczej nużyły niż zaintrygowały. Nie są po prostu zbyt ciekawe, choć to oczywiście jest kwestia subiektywnego punktu widzenia.

Jeśli chodzi o główną, kryminalną oś fabuły, to ma jeden, za to duży w moich oczach, minus. Mianowicie „Zwiastun śmierci” nie trzyma w napięciu, daje się przeczytać, ale – szczerze mówiąc – bez silniejszych emocji. Może gdyby autorka w mniejszym stopniu skupiała się na wydłużaniu dialogów otrzymalibyśmy nieco więcej napięcia, efekt końcowy jednak jest taki, a nie inny. Zbyt mało miejsca poświęciła z kolei czarnemu charakterowi, którego osoba – całkiem intrygująca – pozostawia wiele znaków zapytania. Sama powieść nie jest zła, choć mam wrażenie, że mogła zostać skonstruowana nieco lepiej.

Nawiązując do wstępu, „Zwiastun śmierci” nie wybija się z grona mało ciekawych, pozbawionych oryginalnych bohaterów powieści kryminalnych. Nie posiada w sobie niczego, co by na dłużej mogło pozostać w pamięci czytelnika; jest raczej książką przeciętną. Najodpowiedniejszym jej odbiorcą wydaje się być fan skandynawskiej literatury kryminalnej, do którego tak skonstruowana powieść powinna trafić.